Hiszpański film "20 000 gatunków pszczół" to poruszająca opowieść o transseksualnym chłopcu, który poszukuje swojej prawdziwej tożsamości. Obraz zdobył uznanie krytyków na tegorocznym Berlinale, a młoda aktorka Sofía Otero otrzymała za swoją kreację Srebrnego Niedźwiedzia. Reżyserka Estibaliz Urresola Solaguren snuje wzruszającą historię kilku pokoleń silnych kobiecych postaci, tworząc rodzinną mozaikę pełną empatii i wrażliwości. Film przynosi też optymistyczne przesłanie o akceptacji inności i płynności płci, wyrażone w prostych, ale niebanalnych metaforach.
Opowieść o transseksualnym chłopcu poszukującym swej tożsamości
Hiszpański film "20 000 gatunków pszczół" to poruszająca historia ośmioletniego Aitora, uwięzionego w ciele chłopca, podczas gdy tak naprawdę czuje się dziewczynką. Pragnie on odkryć swoją prawdziwą tożsamość i zaakceptować siebie takim, jakim jest naprawdę. Reżyserka Estibaliz Urresola Solaguren snuje wzruszającą opowieść o poszukiwaniu samego siebie, tożsamości płciowej i akceptacji społecznej.
Aitor, przedstawiający się kolejno jako Cocó i Lucía, zmaga się z niezrozumieniem rówieśników i członków rodziny. Jedynie matka i ciotka okazują mu wsparcie w drodze do zaakceptowania własnej transpłciowości. Solaguren pokazuje walkę młodego bohatera o prawo do bycia sobą oraz piętno społeczne, z jakim muszą mierzyć się osoby transseksualne.
Poszukiwanie akceptacji wśród najbliższych
Choć Aitor spotyka się ze zrozumieniem matki, pozwalającej mu nosić długie włosy i damskie ubrania, to jego babcia Lita nie akceptuje "niekonsekwencji" wnuczka w postrzeganiu swojej płci. Inaczej podchodzi do tego ciotka Loudres, pszczelarka rozumiejąca, że każdy "gatunek" jest inny i wyjątkowy. To ona wspiera Aitora w drodze do zaakceptowania siebie jako Lucíi.
Reżyserka pokazuje, jak ważna jest akceptacja najbliższych w tak trudnym okresie dojrzewania osoby transpłciowej. Sceny kłótni między matką i babcią bohatera ukazują, jak różne mogą być postawy nawet w ramach jednej rodziny.
Srebrny Niedźwiedź dla Sofíi Otero za rolę transseksualnej Lucíi
Lucíę, będącą prawdziwą tożsamością Aitora, zagrała w filmie utalentowana, dziewięcioletnia wówczas aktorka Sofía Otero. Mimo młodego wieku, emanuje ona na ekranie ogromną wrażliwością i dojrzałością, oddając zarówno smutek, jak i nadzieję tkwiące w jej bohaterce.
Kreacja Otero została doceniona na tegorocznym Berlinale, gdzie aktorka otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszej roli pierwszoplanowej. Tym samym została najmłodszą laureatką w historii tej prestiżowej nagrody filmowej.
Obok niej błyszczą również grająca matkę Lucíi Patricia López Arnaiz oraz wcielająca się w postać wspierającej ją ciotki Ane Gabarain. Obie aktorki kreują pełne ciepła i zrozumienia postacie kobiece.
Symboliczne sceny poszukiwania własnej tożsamości
Reżyserka posługuje się prostą, ale sugestywną metaforą rzeźbienia z wosku, by oddać poszukiwanie przez dzieci własnej tożsamości. Podczas gdy starsza siostra Aitora lepi hiperkobiecą figurkę, on tworzy nieokreśloną płciowo syrenę, wyrażając tym pragnienie innej tożsamości.
Sceny te pokazują, jak Aitor musi wręcz "rzeźbić" i kształtować swoje wnętrze, by osiągnąć upragnioną akceptację samego siebie jako dziewczynki Lucíi. Jest to bolesny i żmudny proces, ale prowadzący ostatecznie do wyzwolenia i radości bohatera.
Czytaj więcej: Pose 2023 - Przełamujący bariery polski serial z drag queens
Pokoleniowa mozaika żeńskich postaci w filmie 20 000 gatunków pszczół
Oprócz głównego wątku zmagań Aitora o własną tożsamość, film pokazuje też losy trzech pokoleń kobiet z jego najbliższej rodziny. Reżyserka tworzy barwną mozaikę silnych, pełnych temperamentu postaci, choć różniących się światopoglądem i relacjami.
Mamy tu zatem: liberalną matkę-rzeźbiarkę Anę, tradycyjną babcię Litę trwającą przy dawnym systemie wartości oraz ciotkę Loudres, pszczelarkę podkreślającą, że każdy "gatunek" zasługuje na szacunek. Choć relacje między nimi bywają napięte, łączy je troska o Aitora i chęć zrozumienia jego sytuacji.
Każda z tych postaci wnosi inny punkt widzenia, tworząc barwną rodzinną mozaikę. Choć różnią się charakterami i poglądami, wszystkie pragną dobra Aitora, szukającego akceptacji jako Lucía.
Filmowe inspiracje i własny styl
Choć fabuła filmu nie jest gruntownie nowatorska, Solaguren czerpie garściami z rodzimej tradycji kina, przywołując takie dzieła, jak "Lato 1993" czy "Alcarràs". Łączy wątki społeczne z rodzinnymi, budując wielowymiarowe postacie.
Reżyserka stopniowo wypracowuje swój własny, rozpoznawalny styl, w którym istotną rolę odgrywa symbolika i metaforyczne sceny. Buduje tym samym poruszającą i wielowątkową opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości, która zyskała uznanie krytyków i publiczności festiwalowej.
Przesłanie filmu o akceptacji inności i płynności płci
"20 000 gatunków pszczół" to film przynoszący istotne przesłanie o akceptacji odmienności i płynności płci oraz tożsamości. Pokazuje historię młodego transseksualisty szukającego zrozumienia u najbliższych i w szerszym społeczeństwie.
Reżyserka unika prostej dydaktyki, budując poruszającą fabułę pełną barwnych postaci. W centrum uwagi stawia perspektywę dziecka i jego dramatyczne poszukiwania własnego "ja". Tym samym pokazuje, jak ważne jest okazanie wsparcia i zrozumienia osobom transpłciowym.
Film daje nadzieję, że nawet w nietolerancyjnym społeczeństwie akceptacja odmienności jest możliwa, jeśli zaczniemy od zrozumienia najbliższych.
Happy end jako promyk optymizmu
Choć bohater przechodzi trudną drogę do zaakceptowania samego siebie i swojej transpłciowości, finał filmu przynosi happy end. Rodzina i najbliżsi akceptują go jako Lucíę, a on sam odzyskuje radość i wewnętrzny spokój.
Jest to pokrzepiające i optymistyczne zakończenie, pokazujące, że nawet w trudnych warunkach społecznych akceptacja inności i poszukiwanie własnej tożsamości mogą zakończyć się sukcesem. Reżyserka daje tym samym widzom promyk nadziei w kontekście sytuacji osób LGBT+.
Podsumowanie
Film "20 000 gatunków pszczół" to poruszająca i wielowątkowa opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości przez młodego transseksualistę. Reżyserka snuje barwną historię, w której przeplatają się kwestie społeczne, obyczajowe i rodzinne. Buduje też sugestywne metafory, oddając zmaganie bohatera z samym sobą i otoczeniem.
Sugestywna gra młodej Sofíi Otero, nagrodzonej Srebrnym Niedźwiedziem, wzbogaca tę wielowymiarową opowieść o poszukiwanie siebie, akceptacji i miłości. Choć fabuła nie jest gruntownie nowatorska, przynosi ona ważne przesłanie o tolerancji dla odmienności.
Film "20 000 gatunków pszczół" opowiada poruszającą historię młodego chłopca Aitora, poszukującego swojej prawdziwej tożsamości płciowej. Jest to wielowymiarowa opowieść łącząca wątki społeczne i obyczajowe z osobistą historią głównego bohatera. Reżyserka z wprawą splata losy kilku pokoleń kobiet z rodziny Aitora, tworząc barwną mozaikę charakterów i postaw.
Kluczowym motywem filmu jest poszukiwanie przez transpłciowego chłopca akceptacji samego siebie i najbliższego otoczenia. Przechodzi on ewolucję od nieśmiałego wyrażania swojej kobiecości do pełnej, dumnej akceptacji siebie jako Lucíi. Jest to trudny i bolesny proces, ale prowadzący ostatecznie do wyzwolenia bohatera.
Ogromny ładunek emocjonalny i poruszająca historia sprawiają, że film zyskał uznanie krytyków i publiczności festiwalowej. Doceniono zwłaszcza kreację młodej Sofíi Otero, która za rolę Lucíi otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszej aktorki na tegorocznym Berlinale.
Choć fabuła nie wnosi rewolucyjnych rozwiązań, przynosi ona universalne przesłanie o akceptacji inności i poszanowaniu odmiennych tożsamości. Optymistyczny finał daje nadzieję, że zrozumienie ze strony najbliższych jest możliwe nawet w trudnych warunkach społecznych.
Tagi
Udostępnij artykuł
