Śnieżne bractwo to poruszający dramat z elementami survivalu, oparty na prawdziwej historii. Film opowiada o grupie urugwajskich rugbystów, którzy ulegli katastrofie lotniczej w Andach. Bohaterowie muszą zmagać się z surowymi warunkami górskimi i walczyć o przeżycie. Reżyser J.A. Bayona wiernie oddaje realizm tragicznych wydarzeń, dbając jednocześnie o wysoki poziom realizacyjny. Film stawia pytania o sens cierpienia i siłę ludzkiej solidarności. Mocną stroną Śnieżnego bractwa jest plastyczna, sugestywna warstwa wizualna. Słabszym punktem pozostaje rozmyty portret psychologiczny bohaterów.
Opis fabuły Śnieżnego bractwa
Śnieżne bractwo to film oparty na prawdziwych wydarzeniach z 1972 roku. Opowiada historię grupy urugwajskich rugbystów, którzy lecąc na mecz do Chile, doświadczają katastrofy lotniczej w Andach. Samolot rozbija się o górski lodowiec, zabijając część pasażerów. Ci, którzy przeżyli, zmagają się z surowymi warunkami górskimi - mrozem, brakiem jedzenia i schronienia. Ich szanse na przetrwanie wydają się znikome.
Reżyser J.A. Bayona wiernie trzyma się faktów, ale też tworzy efektowne widowisko łączące konwencję kina katastroficznego i survivalowego. Dba o realizm, nie folguje taniej sensacji. Ukazuje dramat ludzi walczących o życie z determinacją, ale też chwilami ogarniętych rozpaczą i zwątpieniem. Przeplata sceny akcji momentami zadumy nad losem człowieka w obliczu tragedii.
Bohaterowie
Głównymi bohaterami są urugwajscy rugbyści i członkowie ich rodzin. Są młodzi, pełni optymizmu, mają plany na przyszłość. Katastrofa weryfikuje ich marzenia - część ginie w wypadku lub w kolejnych dniach. Ci, którzy przeżywają, doświadczają głodu, odmrożeń, konfliktów i rozpaczy. Walka o życie ujawnia ich prawdziwe oblicze - egoizm i pragnienie przetrwania mieszają się ze współczuciem, poświęceniem i heroizmem.
Najlepiej zarysowany jest Nando Parrado, który staje się nieformalnym liderem grupy. To on podejmuje decyzję o desperackiej wędrówce po pomoc. Inny wyrazisty bohater, Numa, pełni funkcję narratora. Reszta postaci jest jednak dość płytko nakreślona. Trudno się emocjonalnie zaangażować w los kogoś anonimowego.
Przebieg akcji w filmie Śnieżne bractwo
Akcja filmu rozgrywa się chronologicznie od momentu katastrofy. Widzimy scenę rozbicia samolotu, desperackie próby odnalezienia rannych i określenia strat ludzkich. Bohaterowie chronią się przed mrozem w wraku maszyny, próbują zorganizować skromne zapasy żywności. Codziennie wysyłają sygnały radiowe z prośbą o pomoc.
Nie dociera ona jednak przez długie tygodnie. Tymczasem stan zdrowia rannych się pogarsza, a zasoby żywności kurczą. Zrozpaczeni ludzie dochodzą do wniosku, że muszą zjeść ciała zmarłych kompanów, by przetrwać. Wywołuje to burzliwą debatę moralną w grupie.
Kilku ocalałych, z Parrado na czele, postanawiają przedrzeć się przez góry po pomoc. Podróż jest ekstremalnie wyczerpująca, finalnie udaje im się dotrzeć do chilijskiego miasteczka. Ekipa ratunkowa dociera do obozowiska po 70 dniach od wypadku - część rozbitków wciąż żyje. Ostatnia scena pokazuje prawdziwych bohaterów doczekujących powrotu do domu.
Kluczowe momenty
- Scena katastrofy
- Debata nad zjedzeniem zwłok
- Wędrówka Parrado po pomoc
- Przybycie ekipy ratunkowej
Czytaj więcej: Godzilla Minus One recenzja filmu Filmweb - Potwór rozpada się w pełnej mrocznego napięcia fabule
Zalety reżyserii filmu Śnieżne bractwo
Śnieżne bractwo może poszczycić się wysoką jakością realizacyjną. Reżyserowi J.A. Bayonie udało się uchwycić klimat dramatycznych wydarzeń i oddać szorstki realizm sytuacji. Sceny rozgrywające się na lodowcu i w górach zachwycają plastycznością, operatorem udały się sugestywne ujęcia lodowych szczytów.
Znakomita charakteryzacja i scenografia sprawiają, że cierpienie ofiar katastrofy staje się namacalne i przekonujące. Widzimy brudne, schorowane twarze ludzi, rozpadające się ciała zmarłych. Autentyzm buduje wiarygodność przedstawionych wydarzeń.
| Mocna strona reżyserii | Przykłady |
| Plastyczność obrazu | Krajobrazy Andów, wnętrze wraku |
| Realizm | Charakteryzacja, scenografia |
Świetnie zmontowane sceny katastrofy i lawiny. Wyważony dramatyzm bez popadania w tandetny szok. Wnikliwość w sportretowaniu doświadczenia ofiar - głód, konflikty, stopniowe załamanie psychiczne.
Wady fabuły Śnieżnego bractwa
Choć wartka akcja ani na chwilę nie pozwala się nudzić, fabuła ma pewne niedociągnięcia. Przede wszystkim autor nie poświęca wystarczająco dużo miejsca na pogłębienie portretów psychologicznych bohaterów. Oprócz kilku wyrazistszych postaci jak Parrado czy Numa, większość rugbistów pozostaje dość anonimowa i trudna do odróżnienia dla widza.
Ich relacje, marzenia, opinie są jedynie zarysowane. Stąd też, gdy giną w kolejnych dniach po katastrofie, trudniej o prawdziwe wzruszenie i smutek. Nie za bardzo wiemy, kogo tak naprawdę tracimy. Wyjątkiem jest Roberto Canessa, którego śmierć przedstawiono jako bolesną i poruszającą stratę dla przyjaciół.
Kolejnym minusem jest pewna nadmiarowość w warstwie emocjonalnej, zwłaszcza w finale. Twórcy z premedytacją sięgają po łzawy, wręcz sentymentalny ton, który odbiera historię pewną dozę prawdziwości. Moment powrotu ocalałych do domu mógłby zadziałać mocniej w wersji bardziej stonowanej.
Słabości fabuły
- Płytko zarysowani bohaterowie
- Przesadny sentymentalizm
Poza drobnymi wadami, jest to jednak film poruszający i mocno angażujący widza. Twórcom udało się oddać heroizm zmagających się z losem ludzi i zachęcić do refleksji nad kruchością życia.
Przesłanie filmu Śnieżne bractwo
Śnieżne bractwo pokazuje siłę ludzkiej więzi i solidarności. Bohaterowie, mimo całej tragedii ich sytuacji, potrafią się wspierać, dzielić skromnymi zapasami, podtrzymywać na duchu. Dają przykład poświęcenia dla ratowania drugiego człowieka. Nawet dyskusja o kanibalizmie dobitnie unaocznia, jak dalece jesteśmy w stanie pójść, by uratować bliźniego.
Film uzmysławia także, jak cienka jest granica między życiem a śmiercią. W jednej chwili ambitni, pełni marzeń ludzie muszą stawić czoła widmu zagłady. Przesłaniem jest, by doceniać każdą chwilę i nie traktować szczęścia jak oczywistości. Bo nawet młodość i siła nie są gwarantem bezpieczeństwa.
Na koniec twórcy hołubią ludzki hart ducha, determinację i odwagę podejmowania ryzyka dla ratowania innych. Dzięki niezwykłej postawie Nando Parrado jego towarzysze doczekali ocalenia. Film stawia więc pomnik prawdziwemu bohaterstwu zwykłych ludzi.
Podsumowanie
Śnieżne bractwo to wciągający i wzruszający film łączący konwencję kina katastroficznego z opowieścią o ludzkiej wytrzymałości. Opiera się na prawdziwej historii urugwajskiej drużyny rugby, która w 1972 roku przeżyła katastrofę w Andach. Ci, którzy uniknęli śmierci w wypadku, musieli stawić czoło ekstremalnym warunkom i walczyć o każdy dzień. Reżyserowi udało się oddać autentyzm dramatycznych wydarzeń bez popadania w tandetę czy patos. Wnikliwie rejestruje doświadczenia psychofizyczne ofiar - głód, odmrożenia, konflikty, stopniowy upadek morale.
Choć film ma pewne niedostatki fabularne jak płytko nakreśleni bohaterowie, to jednak wiarygodnie sportretował ludzką solidarność i heroizm. Przesłaniem jest hołd dla ofiar oraz docenienie siły charakteru i determinacji człowieka. Twórcy za cel obrali sobie nie tyle zawrócenie w głowie efektami, co refleksję nad tym, do czego zdolny jest człowiek w obliczu tragedii. I to im się udało.
Śnieżne bractwo można polecić fanom kina akcji szukającym czegoś więcej niż tylko rozrywki. To również film z morałem, który skłania do myślenia o tym, co w życiu najważniejsze. Z pewnością wart obejrzenia i zapamiętania, zwłaszcza w kontekście prawdziwych losów, które stały się jego kanwą. Po seansie docenimy życie bardziej niż dotąd.
Podsumowując, Śnieżne bractwo to filmowy hołd dla ludzkiego ducha walki, niezłomności i solidarności. Poruszająca historia pełna brawurowych scen akcji, ale też skłaniająca do głębszej refleksji. Zdecydowanie godny obejrzenia.
Tagi
Udostępnij artykuł
